Δύσκολο ξύπνημα και πάλι έχω μέρα φορτωμένη
Ετοιμάζομαι και φεύγω, ο καφές να περιμένει
Αμάξι όχι σήμερα, μετρό πρέπει στην ώρα μου να φτάσω
Άμα ξαναργήσω στη δουλειά μου θα τη χάσω
Μετά από πέντε στάσεις, μου σκάει να κατέβω
Δε πάω στη δουλειά μου, τελικά δεν την παλεύω
Βγαίνω απ’ το μετρό μπροστά στον Ευαγγελισμό 
Και περπατάω προς το κέντρο χωρίς προορισμό
Τυχαία συναντάω ένα φίλο μου παλιό και παίρνω νέα του
Αράζω για καφέ ήταν ευχάριστη η παρέα του
Μου είπε πως δουλεύει αλλά τη ζωή δε γεύεται
Νοιώθει φοβισμένος γιατί σύντομα παντρεύεται
Αγχώνεται πολύ και νοιώθει ήδη να γερνάει
Του λείπει το παιδί που ζούσε μέσα του πονάει
Εσύ μου λέει πως βγαίνεις χωρίς σταθερή δουλεία
Αλλά ήξερε ότι τα καταφέρνω από παλιά
Έπρεπε να φύγει και συνέχισα να πάω μοναστηράκι
Κι’ όταν έφτασα πλατεία είδα μόνο, αυτόν κι’ ένα παιδάκι

ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ?
Η παιδική ψυχή που ζούσε μέσα σου, φοβάσαι?
ΤΙ ΘΕΣ?
Το παιδί που εγκατέλειψες και χάθηκε εξ’ αιτίας σου θυμάσαι?
ΔΕ ΦΤΑΙΩ
Θα ‘δινες τα πάντα να επέστρεφα ξανά
ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ
Δυστυχώς για ‘σενα, άργησες πια 

Τώρα εμπέδωσες καλά το γιατί νοιώθω τυχερός
Είμαι ακόμα ένα παιδί, είμαι στον κόσμο μου μικρός
Βλέπω εσάς και αρνούμαι εξ’ αρχής να μεγαλώσω
Δε περίμενα ποτέ μου να αλλάξετε τόσο
Δεν ήθελα με τίποτα εγώ να σοβαρευτώ
Γιατί δεν έβρισκα τον λόγο σ’ ένα κόσμο τρελό
Προτίμησα να μείνω ένα παιδί για όσο αντέξω
Στα χέρια μου είχα πάρει και τον κόσμο μου να παίξω
Γι’ αυτό και το graffiti είναι μέρος της ζωής μου
Και γι’ αυτό και είμαι ευπρόσδεκτος στα βάθη της ψυχής μου
Μου βγήκε σε καλό και ας μη το ’χα υπολογίσει
Τόσα χρόνια είμαι παιδί, άλλα τόσα ας κρατήσει 
Δε μεγάλωσα μου είπαν, δεν ωρίμασα πολύ
Νομίζαν πως ο άνθρωπος είναι σαν το κρασί 
Πως χρόνια θα περάσουνε για ν’ αποκτήσει αξία
Λυπάμαι προτιμώ ενός παιδιού τη φαντασία
Διαπίστωσα αρνήθηκες κι’ εσύ να μεγαλώσεις
Το παιδί που κρύβεις μέσα σου, ποτέ να μη σκοτώσεις 

ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ?
Η παιδική ψυχή που ζούσε μέσα σου, φοβάσαι?
ΤΙ ΘΕΣ?
Το παιδί που εγκατέλειψες και χάθηκε εξ’ αιτίας θυμάσαι?
ΔΕ ΦΤΑΙΩ
Θα ‘δινες τα πάντα να επέστρεφα ξανά
ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ
Δυστυχώς για ‘σενα, άργησες πια